Als ik ’s ochtends opsta,
luister ik, na mijn eerste kop koffie,
een vaste podcast- als begin van de dag.
Om zo, bewust, de dag niet te beginnen met de drukte van de inbox van de mail of het spreekuur.
Maar met bezinning, rust, verstilling en prikkelende woorden om te overdenken.
Dat mijn dag, wat er ook gebeurt, vanuit een ander gezichtspunt begint.
Dat mijn leven, hoe hectisch, uitdagend, lastig of mooi- in dat licht mag staan.
De podcast eindigt altijd met een zegen:
om zo gezegend de dag in te gaan.
En dat deed me denken aan een zondagse kerkdienst. Als ik bij gemeenteleden op bezoek ben,
waarvan sommige ziek, of aan huis gebonden, memoreren ze wel eens hoeveel kerkdiensten ze in hun leven bijgewoond hebben. Je zou het kunnen uitrekenen.
Zoveel preken, liederen, memorabele momenten.
Maar… ook.. van die duizenden… blijven er feitelijk maar weinig hangen.
Is dat erg?
Je zou het natuurlijk anders willen.
En ook zelf dwaalden mijn gedachten vroeger op de zondagmorgen wel eens af,
of waren er maar een paar zinnen, een mooi lied of melodie die raakten en bleven hangen.
Maar wat voor mijzelf wel onuitspreekbaar belangrijk is, is de zegen aan het einde van de dienst.
Om gezegend de week in te gaan.
Om in het licht van de zegen anders aan je week te beginnen.
Om jouw leven in dat licht te leven.
En dat alle dingen die in jouw leven spelen in dat licht mogen staan.
Zo zie ik ook de tijd van Advent en Kerst en het nieuwe jaar 2022.
We zitten middenin een nieuwe onzekere tijd
en weten niet wat er gaat komen.
Ieder van ons heeft zijn eigen sores,
lichtpuntjes en houvast.
En dat alles is en wordt door het uitzicht en het toeleven in de Adventstijd naar Kerst in een ‘nieuw licht’ gezet.
Het betekent geen pasklare oplossing,
of gevrijwaard worden van pijn, angst, onzekerheid.
Maar wel in de geborgenheid en aanvaarding van jouw leven in het licht van de Eeuwige.
Het geeft rust.
Maar vraagt tegelijkertijd ook iets van je:
om vanuit dat licht te leven,
lichtdrager te zijn.
Bezield en gelovig te leven
in alles wat je doet, denkt of hoe je met mensen en situaties omgaat.
Bezield leven vanuit dat licht
betekent soms die strohalm grijpen.
Dat lichtpuntje.
Dat uitzicht.
Je niet door het donker laten overmannen,
niet de gedachten van twijfel, angst en woede laten overstemmen.
Nee.
Ik richt me op het licht.
Het kwetsbare licht,
Het licht dat gloort in de verte.
Het licht van dat kwetsbare kind.
Het licht van de ander dat onverwacht doorbreekt.
Het licht in mijzelf- juist als ik vertwijfeld, verscheurd, overmand word.
Licht dat me verwarmt als ik aan de grond zit,
dat glinstert in de scherven en breuken van mijn bestaan.
Aarzelend licht- dat met kieren van licht doorschemert,
mij als een glorende horizon richting geeft- een nieuwe dageraad.
Met hoop.
In liefde.
Met vertrouwen
lonkt, op weg stuurt.
Om zo een nieuwe dag in te gaan.
Om zo, steeds weer opnieuw, Kerstmis te vieren
waar dan ook, hoe dan ook en met of zonder wie dan ook.
Kerstmis als hoopvol nieuw begin en toekomst:
voor jou, voor u, voor ons, voor iedereen in 2022.
Om zo- in dat licht- het nieuwe jaar in te gaan.
Ik wens u en jullie allen daartoe een gezegende Adventstijd en Kerst,
en de beste wensen voor het nieuwe jaar!
Hartelijke groeten,
ds Judith