Dit voorjaar zag ik, op onze etappe van het Pieterpad, vele mooie kerkjes onderweg. De één op een terp, de ander aan een oud dorpsplein, en ook in de grotere plaatsen. De meeste vormden in de een of andere mate een pleisterplaats; dan wel voor de regen, of schaduw of een plek voor een boterham. De meeste zag je al van verre af zich aftekenen aan de horizon.
Aan het buitenhek van de protestantse kerk van Rolde hing een vertrouwd rood spandoek van de PKN: Open Kerk. Die herkende ik! De kerk was open, maar jammer genoeg onbemand, dus geen gelegenheid om kennis te maken. Wel hing er een gedicht in de hal van een bekende dichter, over zijn ervaring met deze Open Kerk:
De uitnodigende open deur.
Gaan zitten en de ruimte tot je laten komen.
Het licht door de ramen.
De gedachte dat hier eeuwenlang,
tot en met de dag van vandaag
mensen uit het dorp samenkomen.
De stilte tot je laten komen.
En dat je anders naar buiten gaat dan je binnenkwam.
Voorzichtig aan komen de meesten van u weer naar de kerk. Ieder op zijn of haar eigen tempo. Fijn om u weer te begroeten! Langzaamaan maken de versoepelingen in Nederland ook het sociale afspraken, bijeenkomsten en uitstapjes weer mogelijk. Velen van u zullen deze zomer hopelijk weer, vanwege een vaccinatie of versoepeling, op pad kunnen; voor de één een dagtochtje, of een familiebezoek, of voor sommigen een vakantie. Noodgedwongen blijven we allemaal wat dichterbij huis. In of rond Roermond of verder weg. En zo komen we hopelijk allemaal deze zomer op mooie plekken. Komen we op pleisterplaatsen voor de ziel. Vluchtheuvels om te verpozen. Rustplaatsen in tijden van hectiek, isolatie en stress. Stilte om op te laden. Speelplek voor kinderen, een terras of lekkere maaltijd en een drankje. Iets wat je uit het alledaagse haalt, erbovenuit tilt. Als ‘hemel op aarde’.
En net zo goed kunnen wij op onze beurt als mens, buurtbewoner of als kerk ‘gastvrij’ zijn. Op zondag en op dinsdagmiddag weten velen de weg naar onze kerk te vinden. En gelukkig durven ook steeds meer gemeenteleden weer op zondag naar de kerk te komen. Is er een feest van herkenning, vertrouwdheid en dankbaarheid om weer terug te zijn op die vertrouwde plek, die heilige plek en huis van God. Om samen te komen, samen stil zijn, danken, bidden en zingen. Plek waar hemel en aarde elkaar raken. Waar jij als mens (aan) geraakt wordt.
De afgelopen weken ben ik intensief betrokken bij een aantal gemeenteleden in de laatste fase van hun leven. En al pratend ging het over ‘wat er hierna komt’, of hoe dat voor te stellen is. Wat te geloven. De Bijbel en onze kerkelijke liederen reiken ons hiervoor beelden en woorden aan. Het is soms zoeken, wat past in jouw ‘puzzel van geloven’.
Eén van de hen sprak over zijn groene woonplaats ‘als het paradijs op aarde’ en over hemelse ontmoetingen en gesprekken aan zijn ziekbed met dierbare vrienden.
Wat als dat het is, vroeg ik hem? Datgene wat nu in jouw leven als ‘het raken van de hemel en aarde’ aanvoelt, een hemelse plek, een hemelse ontmoeting? En daar nog veel meer van? Een plek waar het goed is, waar je los mag laten, waar je je gedragen weet in Gods hand, met paradijselijke rust en hemelse ontmoetingen?
Het gaat ons weten en kennen te boven. Geloven blijft een kwestie van vertrouwen en ‘overgave’. Tot in en voorbij de dood. In de hoop en het geloof dat God ons daarin voorgaat, ons leidt en draagt.
Eens komt de grote zomer..
in de woorden van dit lied is God trancendent aanwezig op aarde.
Geeft de zomer ons een glimps van het koninkrijk van God,
En breekt Gods koninkrijk als stralend licht door op aarde, in heel Zijn creatie.
Eens komt de grote zomer
waarin zich ’t hart verblijdt.
God zal op aarde komen
met groene eeuwigheid.
De hemel en de aarde
wordt stralende en puur.
God zal zich openbaren
in heel zijn kreatuur.
(Liedboek 747 “Eens komt de grote zomer”)
Moge zo deze zomer voor u paradijselijk zijn: op een paradijselijke plek, of met paradijselijke momenten, ontmoetingen en bezinning!
Vaya con Dios!
Zomerse groet,
ds Judith