Lieve mensen,
Het weer is nog grauw en guur, als ik dit schrijf. Stormachtig zelfs in het afgelopen Pinksterweekend! Het doet me denken aan Pinksterliederen waarbij de Geest wordt verbeeld als de wind: “Als de wind die waait met vlagen” of “De Geest van God waait als een wind”, “Leven van de wind”.
Voldoende metaforen voor de Geest die grote schoonmaak houdt. Misschien door onze muizenissen, ons gesomber, de moeite of ons verlangen om af te zijn van alle beperkende maatregelen. Hopelijk schenkt dat gure weer ons nog even geduld om vol te houden. Om niet meteen met volle tuigen van de nieuw verworven vrijheden te genieten. Vrijheid komt met een prijs en is kostbaar. Het moet niet ten koste gaan van anderen, zo las ik bij diverse theologen en filosofen in dagblad Trouw. Vrijheid komt met verantwoordelijkheid- om in elkaar in verbondenheid vast te houden- welke leeftijd of welk tempo je ook hebt bij het in acht nemen van zowel de beperkingen als de versoepelingen.
Als kerk kijken we reikhalzend uit naar het volgende niveau van versoepelingen op de kerkelijke routekaart. Dat we weer met meer mensen in ons kerkgebouw mogen samenkomen bij de eredienst, met koffiedrinken na de dienst en zachtjes meezingen! Dat er weer groepswerk, groothuisbezoeken, ouderenbijeenkomsten, eetgroepen ingepland kunnen worden! (wie nieuwsgierig is of meer wil weten over deze kerkelijke routekaart, kijk op de PKN website www.protestantsekerk.nl of google ‘routekaart voor kerken’)
Ik vind het bemoedigend dat ik iedere zondag weer gemeenteleden tref die voorzichtig aan de stap wagen om weer naar de kerk te komen. Ieder op zijn /haar eigen tijd. En gelukkig zijn de reacties positief op hoe wij ons in de kerk houden aan de richtlijnen en maatregelen. Zodat het voor iedere bezoeker veilig, duidelijk en prettig is.
4 jaar in Nederland en Roermond
4 jaar geleden met Pinksteren maakte ik, samen met mijn gezin, kennis met de protestantse gemeente in Roermond. Wat lijkt dat alweer een tijd geleden en wat is de tijd gevlogen! Ik herinner me een bijzonder hartelijke ontvangst, de pastorie en de tuin helemaal ingericht en opgeknapt en een lekker welkomstpakket! En nu, terugkijkend op die vier jaar, denk ik: ja, we zijn ingeburgerd/ ‘Limburg’erd! Het is prettig dat er in deze gekke en afstandelijke ‘corona’tijd al een goed basis is, een goed contact met u als gemeenteleden. Dat u mij als predikant weet te vinden, belt/ aanspreekt als het nodig is, me aanschiet met ideeën, voor een afspraak om bij te praten, of om me op de hoogte brengen, of gewoon voor een kop koffie of een wandeling. En natuurlijk mij net zo goed weet te vinden als het niet zo goed of minder gaat, of als er dingen zijn waar u tegenaan loopt of waar u moeite mee heeft!
Zo’n jaar ‘op afstand’ doet ook als predikant wat met je. Het is intensiever, vergt meer van je en is uitdagend tegelijkertijd. Ik zie het aan mezelf en aan collega’s; dat datgene waartoe je je geroepen voelt: het werk met en voor mensen niet of nauwelijks mogelijk is. Het maakt ook de kwetsbare kanten van kerkelijk Nederland zichtbaar; de krimp, aandacht voor de jeugd, nieuwe vrijwilligers, de vergrijzing van de kerk, met de vraag: Hoe nu verder? In dat opzicht heeft dit jaar ons ook bezinning gebracht als nieuwe koers: zowel in de regionale samenwerking, de digitale diensten als ook mogelijkheden voor filmpjes en digitale contactmomenten. Ook het Ontmoetingscentrum speelt daarin een belangrijke rol, met alle mogelijkheden die we nu verkennen en onderzoeken. Het brengt nieuwe mensen op ons pad, enthousiaste buurtgenoten en maatschappelijke organisaties met wie we samenwerking onderzoeken. En dat geeft nieuwe energie, dromen en mogelijkheden die ons als kerkgemeenschap in het post-corona tijdperk hopelijk weer verder helpen. Een nieuw hoofdstuk waarin we gezamenlijk verder trekken- voetje voor voetje- in het spoor van God. In vertrouwen!
Hartelijke Pinkstergroet,
ds Judith