Lieve mensen!
Een aantal weken geleden plaatste ik een gedicht op internet,
niet wetende dat mijn familie snel daarna zelf in een moeilijke tijd terecht zou komen.
Hier allereerst het gedicht:
Wankelen
We missen allen rugdekking,
zijn ver van huis
en nauwelijks gevonden.
Het is mijn ziel die ik verberg,
achter grote woorden
schuilen ongeheelde wonden.
Wij zijn geen van allen helden,
geen van allen heiligen.
Misschien vindt God dat niet zo erg.
Soms loont het om te dwalen
en te twijfelen.
Ik ben een reiziger
die leert dat wij steeds weer opnieuw beginnen.
Ontmoet mij onderaan de berg.
Wij zullen die, steunend op
elkaar, beklimmen.
annemiek reesink
Ik wil iedereen zeer bedanken voor het meeleven,
de lieve berichten, de gebeden
en de bloemen uit de kerk
vanwege het ernstige ongeluk van mijn broer.
Inmiddels is zijn perspectief en herstel hoopvol veranderd,
al zal er nog een lange en lastige tijd voor hem, zijn gezin
en zijn boerenbedrijf volgen.
Zo mochten wij nu zelf het omzien naar elkaar, en de liefdevolle aandacht ervaren
van onze kerkelijke gemeenschap! En dat heeft ons zeer goed gedaan.
Ik zie de veertigdagentijd als een weg waarop we samen gaan,
net zoals in Psalm 23 met soms donkere tijden, de hoop verliezen,
en ook momenten van klein geluk, van hoop en samenzijn; als groene weiden,
we blijven ons vasthouden aan het houvast dat God ons geeft:
dagelijkse porties nieuw leven, lente,
een mooi lied, een inspirerend of voedend woord,
dat het einde in zicht is van dit corona-jaar,
dat de ouderen gevaccineerd zijn of worden,
en dat wij kunnen uitzien naar een periode van herstel
en terugkeer naar ons kerkelijk leven,
en fysieke kerkdiensten, ontmoetingen in de kerk,
etentjes, groepswerk en mooie nieuwe plannen.
Daar geloof ik in,
daar zie ik naar uit-
zo mogen wij samen op weg gaan-
in het spoor van God
op weg naar Pasen!
lieve groet,
ds Judith